Εμείς, του '60 οι εκδρομείς,
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος & Ελευθερία Αρβανιτάκη ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες:
Διονύσης Σαββόπουλος & Νατάσα Φλουρή ( Ντουέτο )
Εμείς, του '60 οι εκδρομείς,
απόμακροι εξ αρχής
εκτός παραδομένου κόσμου εμείς,
ανήλικοι διαρκώς,
μα κι απ’ το καθεστώς
αμόλυντοι ευτυχώς, εμείς.
Εμείς, μιας δίψυχης ωδής
παράλογα ανοιχτής,
με συμπεριφορές ανατροπής,
και της βαθιάς μας ζωής
της συντηρητικής,
εμείς οι εκκρεμείς.
Χρονιές, με αίμα και φωτιές
και Χούντας κι Ιουλιανές,
και της μεταπολίτευσης φωνές,
αυτού του συρφετού,
του δημοκρατικού
του νέου εγωισμού, εμείς.
Εμείς, υπόγειας διαδρομής,
το ‘83 παχείς,
με "Τραπεζάκια Έξω" ευτυχείς,
σε κύμα ξαφνικό, στο "Ολυμπιακό",
στο απόλυτο κενό.
Ο ιερέας χρυσώ κεκοσμημένος,
η κιμωλία, οι συλλαβές, ο δάσκαλος Φωτίου
κι ο στρατιώτης ακίνητος
και μόνο αυτός ο ήχος σημαίας και ιστίου.
Εδώ η μνήμη έχει ένα κενό.
Πώς αποσχηματίσθη αίφνης;
Υπνώθη σε καρέκλα σωματείου
ή πήγε και απετάγη;
Η μνήμη κρυπτοελογοτομήθη.
Πώς σκέπττονται οι άλλοι;
Όπως νομίζουν το σκότος
δεν χρεώνεται αλλού.
Τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες,
οι "Κάππα", τα "ΠΑΣΟΚ" και τα "Νου Δου;"
Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος
που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί,
εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας
με το κενό και με το αμφισβητώ
σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό
να ζεις τον θάνατό σου,
για τους άλλους, δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ,
δεν έχει πια τραγούδι θεϊκό.
Χιονιάς, βραδιές αστροφεγγιάς,
το βούισμα της συκιάς,
σ’ αυτή την ηλικία, ή μιλάς
της καθεμιάς γενιάς
καινούριας και παλιάς,
ή κλείνεις και σιωπάς, για μας.
Σχεδόν 45 ετών,
με μπλοκ επιταγών,
χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν
την γη του θησαυρού,
τους τίτλους τ’ ουρανού
το αίμα του Θεού.
Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2009
ΕΜΕΙΣ, ΤΟΥ 60 ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ….
Πάνω από 40 χρόνια τώρα όταν σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα και η μουσική μας φέρνει τους μάγους στην σκηνή και σύντομα μαζί τους , ο Μάγος θριαμβεύει στην σκηνή, έχεις συνειδητοποιήσει πια ότι πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν και βέβαια γνωρίζεις πως η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δική σου μελαγχολία και ξέρεις πια πως από αρκετά χρόνια πριν είχε έρθει η στιγμή που έπρεπε ν΄ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιούς θ΄ αφήσεις.
Μπορεί να πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές και να γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών, αλλά έχεις πια αποφασίσει ότι θα είσαι πάντα εκεί μαζί του και με την μουσική του με την οποία φτιάχνουν οι Ελληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες.
Μπορεί πια στο ακροατήριο τα παιδιά με τα μαλλιά και τα μαύρα ρούχα, να έχουν τα μαλλιά τους άσπρα η τα ρούχα τους να έχουν ακολουθήσει άλλες μόδες, αλλά δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί από την σκηνή :
Το κοινό! Που να βρίσκεται κρυμμένο;
Γιορτινό! Μακρυνό κι αγαπημένο
γιατί τώρα πια ξέρει καλά και μας το λέει πως:
Και οι δικοί μου είστε εσείς
γνωστοί μου άγνωστοι από χρόνια
απ΄της Ρουλότας τις βραδιές
κι απ του Ροντέο τα τρομπόνια.
Τα ίδια λάθη έχουμε κάνει εσείς κι εγώ,
τα ίδια λάθη
Γιατί είμαστε όλοι εκεί με τα λάθη μας ,που μεγαλώνουμε και όμορφα παλιώνουμε μαζί με μερικά από τα κορίτσια που τα πειράζαμε όταν τα βλέπαμε στον δρόμο πως δυό -δυό πέρασαν πέρασαν τα κορίτσια που δυστυχώς δεν χρειάζονται πια την μαμά τους να ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά!
Εκεί ήταν και η Συννεφούλα που χαμογελούσε όταν άκουγε τον ποιητή να της τραγουδά να γυρίσεις σου ζητώ ,επίσης ήταν και η Άννα που κάποτε στο παρελθόν την είδε να χάνεται για πάντα στου κόσμου την βοή μόνο που τώρα γύρισε παρέα με την Συννεφούλα μαζί όμως με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους!
Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα ώσπου η σύναξη αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί ,γιατί εμείς του 60 εκδρομείς δεν είμαστε απόμακροι εξ αρχής όταν τραγουδούσαμε ,πολλοί με δακρυσμένα μάτια, τα τραγούδια που σημάδεψαν τα νιάτα μας.
Φεύγοντας από το θέατρο μπορεί να μην το ακούσαμε αυτή τη φορά ,αλλά μέσα μας τραγουδούσαμε με μπάντα την μουσική της ψυχής μας
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν΄ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε ,βρέ
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους
σαν ποταμούς
ΥΓ Όπως καταλαβαίνετε χθες ήμουνα σε ένα κατάμεστο ΠΑΛΛΑΣ και παρακολούθησα την συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου- Το Περιβόλι του τρελλού, (1969-2009) με τα κομμάτια από τους πρώτους του δίσκους στα πλαίσια των εκδηλώσεων 60΄ς το Ροκ του Μέλλοντος μας. Σαββόπουλος και φίλοι. Οι συναυλίες θα συνεχιστούν από 25/12 έως και 29/12 και το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων είναι εδώ.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας πω αν μου άρεσε ,απλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει καταφέρει όλες τις αμέτρητες φορές που τον έχω δει τόσα χρόνια να δίνει μια νέα ,κάθε φορά, φρέσκια εκτέλεση στα τραγούδια του, επιτυγχάνοντας αυτό το αποτέλεσμα γιατί συνδυάζει την δική του ευαισθησία και πείρα με τις σύγχρονες μουσικές τάσεις από νέους και ταλαντούχους μουσικούς.
Βέβαια έκανε και ένα λάθος λέγοντας ότι η ιστορική συναυλία της ΕΦΕΕ στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε την ίδια μέρα με την συναυλία των Rolling Stones στον Παναθηναϊκό στις17 Απριλίου 1967, δηλαδή 4 πριν να γίνει η δικτατορία .
Έλα ντέ όμως που είχα πάει και στις δύο και βέβαια δισυπόστατος δεν υπήρξα ποτέ !
Η συναυλία στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε στις 19 Απριλίου και λόγω της επιτυχίας που σημείωσε είχε προγραμματιστεί να επαναληφθεί την 21 Απριλίου!
Σχετικά μπορείτε να διαβάσετε στο ποστ που γράφω για εκείνες τις μέρες και για τις συναυλίες, με τα σχετικά δημοσιεύματα του τότε τύπου.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Επίσης σας παραθέτω μερικά εξαιρετικά ποστ για τον Σαββόπουλο που έχουν γράψει παλιότερα άλλοι αξιόλογοι μπλογκερς:
Οίστρος: Δ.Σαββόπουλος: Μια σειρά αμφιβολίες που με φτάνουν στο "αμήν"
http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/11/blog-post_05.html
Έντεκα: Έντεκα (Σαββόπουλοι)
http://enteka.blogspot.com/2007/06/blog-post_26.html
Squarelogic: Μια βραδιά με τον Σαββόπουλο
ΕΥΧΟΜΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΠΡΟΣΘΗΚΗ 25-12-09
Ένα εξαιρετικό κείμενο για την ίδια συναυλία έγραψε με την τόσο ραφινάτη πένα της η Όλγα Μπακομάρου στην Ε της 24-12.
Σας το παραθέτω ολόκληρο:
*Ας τον έχει ο Θεός καλά τον Διονύση Σαββόπουλο γι' αυτό το δροσερό αεράκι που σήκωσε και φυσάει πάνω από την πόλη, μέσα σε θέατρα, σινεμά και μουσεία, σε χώρους συναυλιών, ομιλιών και «χάπενινγκ» και στο Μετρό ακόμα...
Γι' αυτό το παλιό κουτί με το ακριβό άρωμα που ποτέ δεν ξεθύμανε, και που εκείνος έχοντάς το φυλαγμένο στην αγκαλιά του, στο μυαλό και στην καρδιά του μέσα, κοντά μισόν αιώνα τώρα, είπε να το ανοίξει· για να μας το δείξει, να μας το θυμίσει, να μας το γνωρίσει, να το γιορτάσει μαζί μας...
*Με την ειλικρίνεια και τη λαχτάρα ενός παιδιού, άλλωστε, ο Διονύσης έχει κρατήσει κάτι από εκείνη την αθωότητα, το αισθάνεσαι· και είναι ίσως κι αυτός ένας λόγος που όσο μεγαλώνει (και μεγαλώνουμε) τόσο περισσότερο τον αγαπάμε... Από την εικόνα εκείνου του αδύνατου αμφισβητία νεαρού, με τα κοντοκομμένα μαύρα μαλλιά, τα γυαλιά με τον βαρύ σκελετό και το μουστάκι... ώς αυτήν του ώριμου άνδρα, με τη μικρή άσπρη αλογοουρά και την κοντή γενειάδα, τα στρογγυλά γυαλάκια και τη γαλήνη ενός αναχωρητή ή προφήτη στο πρόσωπο...
*Φεύγοντας το 2009, σχεδόν ταυτόχρονα με τα «ωσαννά» των αγγέλων, που υποτίθεται (ξανα)κατεβαίνουν στη Γη χωρίς πλέον να τα ακούμε... ανεβαίνοντας τα σκαλιά του «Παλλάς», ημέρα πρεμιέρας, με τη Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων να υποδέχεται «επωνύμους» και «ανωνύμους»... Να τοι του '60 οι εκδρομείς επί σκηνής (και ποιος ξέρει πόσοι από αυτούς που γέμιζαν την αίθουσα), μιας δεκαετίας μυθικής, μαγικής, ιστορικής, που πάνω της ακουμπήσαμε, πιαστήκαμε, πατήσαμε· και, υποψιασμένα ή ανυποψίαστα, πατάμε...
*Με τους «Μάγους» του να ανοίγουν τον δρόμο, όλους τους δρόμους για το ταξίδι... Μέσα από τις μουσικές του, την ποίηση, τη φωνή, την πρόζα του, τις ιστορίες (του) που μας διηγήθηκε· με τη φιγούρα του μες στα μαύρα, το σώμα δυνατό, παλλόμενο, ένα με την κιθάρα του... Μέσα από βίντεο-ντοκουμέντα, γεγονότα που σημάδεψαν τον κόσμο και τη χώρα, και πρόσωπα, δικά του και δικά μας, παρόντα και απόντα -«όταν ο κόσμος θα γκρεμίζεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές...»· και ένα ρίγος να μας διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα...
*Κύματα κύματα η νοσταλγία -είδα ανθρώπους κάποιας ηλικίας δίπλα μου να κλαίνε και νεότερους να σιγοτραγουδάνε... Και όταν έλεγε το «Είδα την Αννα κάποτε», η γυναίκα που καθόταν μπροστά μου έγειρε ξαφνικά στην αγκαλιά του συντρόφου της και έμεινε ακίνητη εκεί και αφού τέλειωσε το τραγούδι· και όταν ανασηκώθηκε σκούπιζε διακριτικά τα δάκρυά της... Εκδρομέας ίσως και εκείνη της δεκαετίας του '60 σκέφτηκα -μαζί με τους διαδηλωτές του «1-1-4», μαζί με τον Μίκη, τον Χατζιδάκι, τον Κουν, τον Τσαρούχη, τη Μελίνα, τον Μποστ και τόσους άλλους- που σηματοδότησε «το ροκ του μέλλοντός μας»...
*«Στέκομαι αμήχανος μπροστά στο μέλλον. Συχνά βαρύς και αυτοοικτιρόμενος. Το τοπίο είναι άνυδρο και βραχώδες. Συνέβη πράγματι η δεκαετία του '60;», αναρωτιέται ο Διονύσης, προλογίζοντας το εξαιρετικό πρόγραμμα των εκδηλώσεων που ολοκληρώνονται στις 14 Ιανουαρίου του νέου έτους. «Μα τι το ψάχνω;», δίνει την απάντηση ο ίδιος. «Πρωτοπήδηξα στα "σίξτις". Είδα τα νερά να φουσκώνουν και τη στάθμη τους ν' ανεβαίνει εκεί που δεν ξανάγινε. Υστερα τα νερά τραβήχτηκαν, καταλάγιασαν, αλλά το σημείο που φτάσανε και φάγανε το βράχο είναι εκεί, ψηλά, κτήμα εσαεί. Να το, κοιτάξτε το, ακούστε το, είναι πάντα εκεί, ναι, σαν μια γιορτή...».
*Τα φώτα σβήνουν όμως, οι Μάγοι φεύγουν απ' τη σκηνή... Εξω στον δρόμο, η γιορτή μοιάζει να συνεχίζεται: Το πλήθος που γέμιζε το «Παλλάς» κυλάει πυκνό από τις σκάλες προς την έξοδο, πρόσωπα ξαναμμένα, γελαστά, ευτυχισμένα μπορείς να πεις· με τις κάμερες επί του πεζοδρομίου να σημαδεύουν ως είθισται τους «επωνύμους»... Παλιοί φίλοι και γνωστοί, που ξανασυναντήθηκαν τυχαία εκεί, καληνυχτίζονται με φιλιά στον αέρα, λόγω γρίπης μάλλον, και υποσχέσεις ότι σύντομα θα ξαναβρεθούν· ενώ μια ξέμπαρκη αυτόκλητη «ορχήστρα του δρόμου», λίγο πιο πέρα, παίζει άλλες μουσικές...
Το έγραψε μετά από πολύ σκέψη ο αθεόφοβος στις 6:52 μ.μ.
Ετικέτες Επικαιρότητα, Μουσική, ποίηση, Προσωπικά
"Σ' αυτή την ηλικία, ή μιλάς της καθεμιάς γενιάς, καινούριας και παλιάς, ή κλείνεις και σιωπάς". Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας εκδρομέας του '60, που τραγουδούσε αυτό το στίχο στο "Κούρεμα" επιστρέφει σε εκείνη τη δεκαετία επιχειρώντας με τη βοήθεια αλλοτινών συνοδοιπόρων του να "μιλήσει" μέσα από τραγούδια, ταινίες, βιβλία για τα πολιτικά, ιδεολογικά, αισθητικά χαρακτηριστικά της. "Εμείς, μιας δίψυχης ωδής, παράλογα ανοιχτής, με συμπεριφορές ανατροπής, και της βαθιάς μας ζωής, της συντηρητικής, εμείς οι εκκρεμείς. Χρονιές, με αίμα και φωτιές, και Χούντας, κι Ιουλιανές, και της Μεταπολίτευσης φωνές, αυτού του συρφετού, του δημοκρατικού του νέου εγωισμού." Στο τραγούδι αυτό υπάρχει μια πίκρα που εκείνη η επανάσταση δεν πέτυχε, θα πει η Ναταλί Χατζηαντωνίου με αφορμή ένα αφιέρωμα σε αυτές τις εκδηλώσεις που δημοσιεύει η Ελευθεροτυπία. Η επανάσταση πέτυχε, απαντά σίγουρος εκείνος. "Το τι κάναμε εμείς είναι μια άλλη υπόθεση. Τα νερά ανέβηκαν ψηλά στη δεκαετία του '60. Μετά τραβήχτηκαν. Αλλά το σημάδι που 'φτασαν, εκεί ψηλά στον βράχο, μένει εσαεί."
Ναταλί Χατζηαντωνίου, έντυπο Ελευθεροτυπία Εβδομάδα
"«Η επανάσταση των σίξτις πέτυχε. Τώρα στήνουμε τον πολιτισμό τους»"
"Τι ήταν τα περίφημα 60's; «Ηταν μια δεκαετία που είχες τη βεβαιότητα ότι τα πάντα είναι δυνατά κι ότι τα πάντα μπορούν να ειπωθούν», επισημαίνει ο Διονύσης Σαββόπουλος. «Τα 60's», εξηγεί, «αρχίζουν με το αντισυλληπτικό χάπι και τελειώνουν με τον άνθρωπο να πατάει στο φεγγάρι. Ταυτοχρόνως έχουμε δημιουργική έκρηξη στα πανεπιστήμια, στις τέχνες, στην τεχνολογία ή ακόμα και στον τρόπο που ντυνόμαστε ή συμπεριφερόμαστε. Ηταν μια μαγική δεκαετία απ' την αυλαία της οποίας, το 1969, συμπληρώνεται φέτος μια 40ετία. Για έναν περίεργο λόγο, που αξίζει κάποτε να τον διερευνήσει κανείς, οι ζωντανές συζητήσεις πάνω σε μεγάλα κοινωνικά και ιστορικά θέματα κρατούν 40 χρόνια. Μετά η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο και αφορά μόνο ειδικούς. Τελευταία στιγμή, ό,τι προλάβουμε, θελήσαμε με συνεργάτες και φίλους να καταθέσουμε και τη δική μας άποψη γι' αυτή τη δεκαετία».
Γι' αυτό και διοργανώνουν μια σειρά δράσεων, που θα ξεκινήσουν στις 14 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσουν ακριβώς ένα μήνα. Δηλαδή «στήνουμε χριστουγεννιάτικα, στο "Παλλάς" και σε ιστορικούς χώρους του κέντρου της Αθήνας, εκδηλώσεις με τον γενικό τίτλο "Το περιβόλι του τρελλού" - κατά σύμπτωση ο δίσκος είχε βγει τον Νοέμβριο του '69 και βρήκαμε τον τίτλο ταιριαστό». Στο τραγούδι «Εμείς του '60 οι εκδρομείς» (1989) ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε επιχειρήσει ένα ψυχογράφημα της γενιάς του. Τι λέει, όμως, σήμερα;
Τα 60's δικαιώθηκαν;
«Η επανάσταση πέτυχε. Τώρα στήνουμε τον πολιτισμό της».
Στο τραγούδι σας όμως «Εμείς του '60 οι εκδρομείς» δεν μοιάζετε πεπεισμένος ότι η επανάσταση πέτυχε.
«Οχι, πέτυχε. Το τι κάναμε εμείς από κει και πέρα είναι μια άλλη υπόθεση. Θα έλεγα ότι τα νερά ανέβηκαν ψηλά στη δεκαετία του '60. Μετά τραβήχτηκαν, βέβαια. Αλλά το σημάδι που 'φτασαν, εκεί ψηλά στον βράχο, μένει εσαεί».
Το πρόγραμμα έχει δύο βασικούς άξονες. Ο ένας αφορά μια σειρά καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Ο άλλος, ημερίδες που εξετάζουν γεγονότα και επιδράσεις του '60 ανά τομέα, από την πολιτική μέχρι τη μόδα. Στο μεγάλο αφιέρωμα εντάσσονται και δύο εκθέσεις. Η μία, με τίτλο «Του '60 οι εκδρομείς», φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη όπου θα εκτίθενται βέσπες, ρούχα, φωτογραφίες, αφίσες κ.ά. Η άλλη, με τίτλο «Κομμάτια κι αποσπάσματα», θα στεγαστεί σε εκθεσιακό χώρο της Βουλής των Ελλήνων και θα περιλαμβάνει έντυπα της δεκαετίας του '60.
"Εμείς, του '60 οι εκδρομείς"
"ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΙΜΑΣ
Ο ελληνικός «Μάης»: «Λέμε ότι η Ελλάδα δεν έζησε τα 60's όπως άλλες χώρες. Εγώ πιστεύω ότι τα έζησε με τον τρόπο της και μάλιστα προπορεύτηκε: αναφέρομαι σε ό,τι συνέβη μεταξύ 1963 και 1967, σε μια τετραετία που την σημαδεύουν η Νεολαία Λαμπράκη, η ίδρυση της ΕΦΕΕ, τα πρώτα ροκ ελληνικά συγκροτήματα, το ψάξιμο στη λογοτεχνία...»
Εμείς και η Αμερική: «Ο πόλεμος στο Βιετνάμ για την Αμερική και το πρόβλημα της δημοκρατίας για την Ελλάδα είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Η έκρηξη της νεανικής κουλτούρας συναντιέται με ένα πολιτικό αίτημα. Ο,τι ζήσαμε εμείς μεταξύ '63-'67 κι η Αμερική από το '62 έως τις αρχές του '70, ήταν μια κοσμοϊστορική συνάντηση. Μια νέα γενιά είχε τις προϋποθέσεις να διεκδικεί την αυτοτελή παρουσία της στη δημόσια ζωή, παράλληλα με μια εκρηκτική μεταβατική πολιτική κατάσταση, που επέτρεψε να γίνει σύντηξη μιας πολιτιστικής επανάστασης και ενός πολιτικού κινήματος».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ
Η λογοτεχνία: «Για μένα δεν υπάρχει μια τέχνη του λόγου. Πιστεύω στους αναγεννησιακούς καλλιτέχνες. Σε όλο τον κόσμο το '60-'70 συνέβαιναν τέτοια φοβερά φαινόμενα...»
Δύο ταινίες: «Θα καταφύγω στην "Dolce Vita" του Φελίνι και τη "Νύχτα" του Αντονιόνι. Στον Φελίνι η λογοτεχνία έρχεται απ' τη θάλασσα -από το Κήτος... Στον Αντονιόνι; Σας θυμίζω τη σκηνή όταν η Ζαν Μορό λέει στον πετυχημένο συγγραφέα, προς τιμήν του οποίου γίνεται η δεξίωση ανάμεσα σε φίνα ιταλικά έπιπλα και έργα τέχνης: "Κάθε εκατομμυριούχος θέλει το διανοούμενό του"...»
ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Το πάρτι του σινεμά: «Ο Αντονιόνι, ο Φελίνι, ο Μπέργκμαν, ο Πολάνσκι, ο Μίκλος Γιάντσο, ο Αντρέι Βάιντα παραμένουν σύμβολα της κινηματογραφικής νεωτερικότητας -μερικές από τις ταινίες τους έχουν χάσει τα επιχειρήματά τους, άλλες μοιάζουν αιφνιδιαστικά επίκαιρες, κλασικές. Ανάμεσα στο 1960 και στο 1970, ο δυτικός κόσμος χώρεσε μια μεγάλη παρένθεση που άνοιγε με τις "Σκιές" του Κασσαβέτη και έκλεινε με το "Κουρδιστό πορτοκάλι" του Κιούμπρικ. Ή με το "Ζαμπρίσκι Πόιντ" του Αντονιόνι, που συνελάμβανε το Zeitgeist όσο καμιά άλλη ταινία εκείνης της εποχής. Ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ο κόσμος κλυδωνίστηκε κι έπειτα ξαναβρήκε την ισορροπία του. Ενώ ο Κόπολα, ο Σκορσέζε, ο Ρόμπερτ Ολτμαν, ο Αρθουρ Πεν διασκέλιζαν τη δεκαετία του '60 με εμβληματικές ταινίες όπως "Οι άνθρωποι της βροχής", "Who's That Knockin' on My Door", "Μ.Α.S.Η." και "Το μεγάλο ανθρωπάκι", η πλειονότητα, το κοινό, οι "μάζες" επέστρεψαν στα παλιά δόγματα, στην κυκλική επανάληψη των θεσμών. Το πάρτι τελείωσε...»
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Το θέατρο έξω: «Η διεθνής θεατρική σκηνή χαρακτηρίζεται από τη συνύπαρξη δύο φαινομενικά αντινομικών στοιχείων: από την αποθέωση της σωματικότητας κι από την εμβάθυνση της διανοητικότητας. Η πρώτη συνδέεται με φανερώματα όπως του Γκροτόφσκι, του Living Theatre και του κινήματος της σωματικής έκφρασης. Σχετίζεται δηλαδή με την ανάδυση ακόμα και της performance, του καθαρά παραστασιακού γεγονότος ερήμην των γνωστών όρων (π.χ. κείμενο, ερμηνευτής) του δραματικού θεάτρου. Απέναντι σ' αυτή την, περίπου θρησκευτικού χαρακτήρα, επαναστατικότητα υψώνεται μια άλλη θεώρηση του κόσμου, που ελέγχει την πραγματικότητα με όρους πολιτικής, ιδεολογικής και αισθητικής κριτικής και έχει τις ρίζες της στο μάθημα του Μπρεχτ. Οδηγεί σε νέες αναγνώσεις των κλασικών κειμένων και σε έμπρακτες αναθεωρήσεις σταθερών παραμέτρων του σκηνικού παιχνιδιού (υποκριτική, λόγος κ.λπ.). Εμβληματικές είναι οι προτάσεις σκηνοθετών όπως ο Στρέλερ ή ο νεότατος Πατρίς Σερό...».
Το '68: «Μια στιγμή διαστολής της κοινωνικοπολιτικής σκηνής. Είναι σαν να παίρνει φωτιά, τείνοντας να καταλάβει χώρους στεγανούς. Μ' αυτή την έννοια είναι συμβολικές οι καταλήψεις του ODEON ή η άλωση της Αβινιόν. Αυτή η στάση αποκρυσταλλώνεται στο περίφημο Μανιφέστο της Βιλερμπάν για τον ρόλο του θεάτρου μέσα στις νέες συνθήκες. Διαχρονικά το '68 είναι το λίκνο του μεταδραματικού ή και του μεταμοντέρνου».
Στην Ελλάδα: «Μέχρι το '67 έχουμε ώριμες ή κορυφαίες στιγμές του Μινωτή και του Εθνικού, του Κουν, του Βολανάκη ή ακόμα του Ροντήρη. Εχουμε επίσης ένα έντυπο σαν το "Θέατρο" του Κώστα Νίτσου. Είναι η θεατρική εκδοχή της Χαμένης Ανοιξης του '60...»
ΣΤΕΛΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗΣ
Τα 60's δεν είναι μόνον ροκ: «Εμφανίζονται σπουδαία μουσικά ρεύματα, καλλιτέχνες και έργα που γράφουν ιστορία. Στον αγγλοσαξονικό κόσμο, Ελβις Πρίσλεϊ, Ντίλαν, Μπι Μπι Κινγκ, Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Κολτρέιν, Ζάπα, Λεντ Ζέπελιν, αλλά και Σινάτρα, Σίρλεϊ Μπάσεϊ και Τομ Τζόουνς. Στη δυτική Ευρώπη, Μπρασένς, Μπρελ, Φρανσουάζ Αρντί, αλλά και Σέρτζιο Ενρίκο, Πεπίνο ντι Κάπρι, Τσελεντάνο και Γκαμπριέλα Φέρι. Μουσικές και τραγούδια δεμένα με πολιτικά, αισθητικά και κοινωνικά κινήματα και φαινόμενα. Γούντστοκ, κίνημα ειρήνης, Μαύροι Πάνθηρες, Τζέιμς Μπράουν, Γαλλικός Μάης, γιεγιέδες, Γκι Ντεμπόρ, Πολιτιστική Επανάσταση, Ζαν Πολ Σαρτρ. Στην Ανατολική Γερμανία Βολφ Μπίρμαν, στη Σοβιετική Ενωση Βλαντίμιρ Βισότσκι, στη Βραζιλία Ζιλμπέρτο Ζιλ και τροπικάλια, στην Αργεντινή Μερσέντες Σόσα και νουέβα κανσιόν, στην Ινδία Μαχαρίσι και Ραβί Σανκάρ. Στην Ελλάδα, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Καζαντζίδης, Νέο Κύμα, Σαββόπουλος και ελληνική ποπ, Φόρμιγξ και Μ.G.C. Μέσα σε δέκα χρόνια συμπυκνώνεται η μουσική παραγωγή ενός ολόκληρου αιώνα!»"
Εκδηλώσεις
1) Ο Σαββόπουλος του '60. Συναυλίες από τις 18 Δεκεμβρίου στο «Παλλάς». Θα παίξει περί τα 35 τραγούδια: «Παίζουμε το "Περιβόλι του τρελλού" και το "Φορτηγό" αλλά κι όσα τραγούδια γράφτηκαν εκείνη τη δεκαετία, ασχέτως αν βγήκαν αργότερα - εξαιτίας της λογοκρισίας συνήθως». Ο αριθμός των συναυλιών είναι περιορισμένος, ωστόσο ο ίδιος μετέχει και σε όλα τα μουσικά χάπενινγκ που θα γίνουν το ίδιο διάστημα στη στοά του City Link και στο Μετρό του Συντάγματος, χωρίς εισιτήριο και με τη συμμετοχή τραγουδιστών, παλαιότερων και νεότερων.
2) ΠΕΝΤΕ ΜΟΥΣΙΚΑ ΧΑΠΕΝΙΝΓΚ
α) «Σ' ένα κατώι μυστικό», για τα λαϊκά του '60.
β) «Χατζιδάκιαμ Θοδωράκιαμ», για τους συνθέτες του έντεχνου. Και τα δύο σε επιμέλεια Γιάννη Παπαζαχαριάκη.
γ) Η «Εστουδιαντίνα» αναλαμβάνει το αφιέρωμα στο ξένο κι ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι.
δ) «Ημουν νέο κύμα έναν καιρό», για τα ελληνικά και ξένα τραγούδια του είδους (επιμέλεια: Στέφανος Κορκολής).
ε) «Με φωνές ηλεκτρικές» για το ελληνικό και ξένο ποπ και ροκ (επιμέλεια: «Ονιράμα»).
3) «ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ»
Στο «Τριανόν» θα προβάλλονται τρεις ταινίες καθημερινά, σύνολο 20 αγαπημένες ταινίες από τη δεκαετία του '60, σ' ένα πρόγραμμα που επιμελείται η Σώτη Τριανταφύλλου. Περιλαμβάνει ταινίες αναφοράς (το «Οκτώμισι» του Φελίνι ή τη «Σιωπή» του Μπέργκμαν) αλλά και αγαπημένες τού κοινού («Ο Καλός, ο κακός κι ο άσχημος» του Λεόνε ή «Ο πρωτάρης» του Νίκολς). Καθημερινά προλογίζει ο Σαββόπουλος και άλλοι -«όσοι είναι ομότεχνοι θα λένε και 2-3 τραγουδάκια της εποχής». Μεταξύ 2ης και 3ης προβολής η Jazz Band του δήμου θα παίζει τζαζ του '60, Beatles κ.λπ.
4) «ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ»
Στο «Μικρό Παλλάς» τα Σαββατοκύριακα (3 μ.μ.), ο Σαββόπουλος μαζί με τους Ρηνιώ Κυριαζή, Φένια Παπαδόδημα και Αθω Δανέλλη φτιάχνουν ένα πρόγραμμα για παιδιά, με παραμύθια και Καραγκιόζη.
5) ΚΑΙ ΟΙ ΗΜΕΡΙΔΕΣ «ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ»
